Suze van Miltenburg
Suze van Miltenburg is theatermaker en programmamaker en werk sinds 2015 als maker in de podiumkunsten. Haar projecten begeven zich op het speelveld tussen artistiek en educatief en verkennen de grenzen tussen theater en programma maken. Met zo’n hybride praktijk is het dan ook een uitdaging om haar discipline te definiëren.
‘Ik heb een grote liefde voor het creëren van ontmoetingsruimte: het samenbrengen van mensen op een speciale plek om via de taal van kunst een nieuwe verbinding aan te gaan met elkaar, het thema en het landschap. Ik verleid mensen graag anders te kijken of even stil te staan bij urgente en onderliggende thema’s.’
‘Voor mij is het project werkplaats Nieuwe makers een heel mooi kader om kennis te maken met het landschap van Flevoland; zowel het landschap als de omgeving als het sociaal & culturele landschap van deze provincie. Het afgelopen jaar bouwde ik mijn eigen WikiHouse in Almere Buiten en als nieuwe Almeerder is het heel waardevol om via een werkplaats als deze te verkennen hoe ik mij als bewoner en kunstenaar bind aan deze plek.
Ik ben de werkplaats heel open in gegaan, vooral met nieuwsgierigheid naar wat me zou raken en waar ik energie van zou krijgen in de ontmoeting met het landschap. Dit heeft tot nu toe geresulteerd in een mooie ontmoeting met Stieneke Oeverbeek met wie ik binnen deze werkplaats een onderzoek ben gestart naar waar het oude en het nieuwe land elkaar raken.’
‘Het liefst maak ik mijn werk samen met het publiek. Ik zoek altijd naar omstandigheden waarin de toeschouwer deelnemer wordt en zich onderdeel voelt van het moment en de creatie. Mijn droom is om ooit letterlijk iets groots en blijvends te bouwen met verschillende stadsbewoners. Een bouwwerk dat gezicht krijgt met en door de deelnemende bewoners en een levendig canvas vormt voor de verschillende dromen en wensen over en perspectieven op een stad in ontwikkeling. Sinds een korte tijd verdiep ik me in rituelen en de kern daarvan raakt aan wat ik zoek in het werk dat ik maak: tot individuele verdieping komen, gezamenlijk iets doormaken, even stilstaan, een verbinding aangaan met het menselijke en het niet-menselijke.
De ontmoeting met Flevoland levert mij tot nu toe een inzicht op in hoe krachtig de mens is, zodra die een collectieve uitdaging of doel voor ogen heeft. Hoe de dreiging van het water en de nood aan meer landbouw geleid heeft tot de drooglegging van een zee (!) en deze nieuwe, nog vorm te geven polder mensen van allerlei religieuze achtergronden en uiteenlopende komaf in staat heeft gesteld nieuwe gemeenschappen te vormen, is voor mij echt een bewijs van de wil en noodzakelijkheid van samenleven. Van de kracht van het samenzijn en samen bouwen aan een toekomst.
Uiteraard zie ik ook dat dit gepaard gaat met pijn en verlies omdat er in een veranderproces ook vaak iets verloren gaat of uitsluiting plaatsvindt. Ik hoop door stil te staan bij deze geschiedenis iets te kunnen leren dat bijdraagt aan de complexe samenleving van nu.’