Otto Calmeijer Meijburg is fysiek theatermaker, speler, en choreograaf. Met kruisingen tussen dans, theater en muziek probeert Otto werelden te creëren die zachtheid, speelsheid en directheid centreren. Otto werkt het liefst inclusief, dat betekent voor hen met mensen met en zonder een beperking, en maakt producties met hun (inclusieve) collectief STARLAB. In 2021 was Otto te gast bij het inclusieve Theater Babel in Rotterdam als nieuwe maker en in 2022 ligt hun focus op de potentie en kracht van site-specific werk, van de Hasenheide in Berlijn tot het Nederlandse Flevoland. Otto’s huidige werk draait vaak om het vergaan van de aarde – en de rol van kapitalisme en het neoliberalisme daarin – en in hun nieuwe stuk Burying the Earth wordt er in collectief gezocht naar rouw rituelen om de staat van de wereld zoals die nu is te verwerken. Van 2016–2020 studeerde Otto Physical Theatre aan de Folkwang University of Arts in Essen en sindsdien is hen actief als freelance maker en speler in Duitsland en Nederland.

‘Ik ben in mijn werk op zoek naar momenten van hoop, speelsheid en kwetsbaarheid, en probeer – met kruisingen tussen dans, theater en muziek – werelden te creëren die anders zijn dan die waarin we leven. Op dit moment ben ik vooral bezig met werk maken in relatie tot een stervende aarde in een klimaatcrisis, en ben daarin geïnspireerd door het zogeheten pleasure activism. Dat is een gedachtegoed dat plezier en vreugde centraal stelt in hoe we ons verzetten en mobiliseren (zie voor meer informatie Adrienne Maree Brown’s boek Pleasure Activism).

Livemuziek speelt altijd een belangrijke rol in mijn voorstellingen en ik ben met elke voorstelling op zoek naar de verschillende manieren waarop livemuziek kan worden ingezet. Ik werk veel (en graag) inclusief. Dat betekent voor mij met mensen met en zonder een beperking in één team. Samen met mijn collectief STARLAB onderzoek ik de kracht en de unieke eigenschappen van het inclusief theatermaken.

Mijn eerste indruk van Flevoland was erg naïef en enigszins oppervlakkig moet ik eerlijk toegeven. Dit beeld is radicaal veranderd dankzij het traject. Ik weet nu meer over de geschiedenis van Flevoland dan over de provincie waar ik vandaan kom, en leer met grote fascinatie over de verschillende gebieden en steden en de kansen en problemen die er bij komen kijken. Natuurlijk is er vast nog zoveel meer te ontdekken en leren, maar in het algemeen heb ik nu een beeld van Flevoland als gebied met zoveel mogelijkheden, dat in constante verandering en herontdekking en heruitvinding lijkt te zijn.’